Sommige kunstenaars produceren aan één stuk door en kunnen een aantal keer per jaar een expositie vullen met nieuw werk. Ik ben niet zo’n kunstenaar. Ik heb mij daar lang schuldig over gevoeld, of onzeker. Afgelopen lente las ik een gedicht van Amanda Gorman wat mij de ogen opende en zeker op mij van toepassing is. Vrij vertaald luidt de tekst als volgt:

Ik denk dat als ik terug zou kunnen in de tijd en mijzelf een tip mocht geven, dan zou ik herhalen dat mijn waarde als kunstenaar niet afhangt van hoeveel ik produceer. Ik denk dat dit idee is ingegeven door het kapitalisme. Een kunstenaar zijn gaat erom hoe en waarom je iemands leven raakt, al is het maar één persoon. Zelfs al is die ene persoon jijzelf, tijdens het proces van kunst creëren.

Misschien gaat het er ook om vooral werk te maken waar ik achter sta, of de uitkomst van een experiment. Ik houd niet van werk te maken waar ik niet achter sta alleen maar omdat anderen het graag willen zien. Ik raak liever een kleine groep mensen dan dat ik een grote groep mensen behaag. Soms raak ik ook alleen mijzelf, tijdens het experimenteren.